8. Familie, afscheid en een fotoshoot

Hoi,

Ben ik weer! Vandaag neem ik jullie mee in mijn leven vanaf maandag 30 april. Veel leesplezier!

Familiebezoek

Mama en Mike zijn afgelopen zaterdag ochtend in Hanoi aangekomen en zullen acht dagen in Vietnam blijven. Deze week zijn de maandag en dinsdag feestdagen in Vietnam waardoor ik vrij ben en deze week van woensdag tot en met vrijdag werk. Dit betekent dat ik met mama en Mike op stap kan. Op maandag zijn we met z’n drieën op een tour naar Trang An en Bai Dinh geweest. Trang An is vergelijkbaar met Tam Coc, een toeristische highlight in Vietnam, alleen dan komen in Trang An vooral Vietnamezen en in Tam Coc vooral westerlingen. Het gebied hier wordt omschreven als Halong Bay op het land. In Bai Dinh is de grootste tempel van Vietnam en volgens sommigen misschien wel van heel Zuid-Oost Azië. Dit laatste geloof ik niet helemaal maar het was wel groot. In deze tempel wordt één keer per jaar een heel groot boeddhistisch festival gehouden waar boeddhisten van heinde en verre naar toe komen.

In de tempel stonden onder andere 500 Arahat’s, discipelen van Boeddha, uitgehouwen in steen. Ik vond vooral deze Arahat’s erg bijzonder. (klik hier voor meer informatie over de bouw van het nieuwe deel van de tempel). In Vietnam is nog veel bijgeloof, naast dat er dieren zijn die geluk brengen zijn er ook veel goden. De Arahat beelden zijn in ruw steen uitgehakt, doordat mensen geld offeren aan deze beelden en over de handen, knieën en buik strijken voor goede gezondheid en geluk zijn deze plekken helemaal glad en glanzend geworden. Na ergens geluncht te hebben met de groep en onder andere wat van de lokale specialiteit, geitenvlees, geproefd te hebben zijn we naar Trang An gegaan. Hier hebben we met bootjes door het prachtige landschap gevaren. Er zijn veel grotten die meestal erg laag zijn, bij elke grot lagen we dus dubbelgevouwen in de boot om niet tegen het plafond en de uitstekende rotsen aan te komen. Ook de busreis hebben we wat interessanter gemaakt. We hadden de “shuttleveer” meegenomen en Mike en ik hebben samen gespeeld maar ook met de hele groep tijdens één van de pauzes. De chauffeurs en gidsen op deze plek kwamen allemaal meedoen. De “shuttleveer” is een erg populair spel in Vietnam en er zijn zelfs topspelers in. (mochten jullie het je afvragen, hier behoor ik dus net niet toe… 😉 )Verder heb ik Mike en mama deze dagen laten zien waar ik woon in Hanoi en zijn we naar de wereldberoemde waterpoppen show geweest. Op woensdag zijn mama en Mike meegereisd naar Hòa Bình en zijn zij hier de hele dag gebleven.

Het was zó fijn om hen te kunnen laten zien waar ik werk, woon en vooral leef. Ik geniet zo van de dagen dat ik hier ben. Om naar Hòa Bình te komen moesten we eerst met de lokale bus daarheen reizen, dit was al een hele beleving voor hen. Vooral voor Mike aangezien er steeds een Vietnamees tegen hem aan in slaap viel. Het weer zat ons niet helemaal mee vandaag maar dat heeft de pret niet mogen drukken. De jongens waren al snel gek op Mike en Mike kon het ook goed vinden met hen. Samen sporten, spelletjes doen, elkaar stiekem een beetje proberen af te troeven. Ondertussen waren de meiden het haar van mama en Imke op onze kamer aan het vlechten. Ik had mama meegenomen naar Hom A, het ernstig  geestelijk gehandicapte jongetje die erg gevoelig is. Het is lastig contact met hem te maken, hij leeft volledig in zijn eigen wereld. Mij herkent hij ondertussen en komt mij knuffels brengen of zoekt contact. Mama kende hij niet maar binnen een minuut hadden zij contact en omhelsde hij haar lang. Zo’n bijzonder moment! Verder hebben we vooral traditionele spellen gespeeld met alle kinderen.

Stiekem ben ik dol op Khai en vanaf het begin heb ik al gedacht dat hij perfect in onze familie zou passen. Ik kon niet helemaal verklaren waarom maar die gedachte kwam tijdens de eerste keren dat ik hem zag bij mij op. Ik vond het grappig dat Mike daarna ongeveer hetzelfde zei. Het ligt niet alleen aan mij dus 😉

Woensdagavond zijn mama en Mike terug gegaan naar Hanoi, zij gaan morgen en vrijdag naar Ha Long bay. Op donderdag ben ik in mijn eentje een stuk gaan wandelen tijdens de pauze en heb ik veel met Khai en Long gespeeld. Ze hebben me weer een nieuw spelletje geleerd. Ik hoop dat ik deze spelletjes kan onthouden voor als ik terug ga naar Nederland. Donderdagavond gingen Romy en Imke terug naar Hanoi om een weekend weg te gaan. Nicoline, Nhi en ik zijn gebleven. Wat was het heerlijk even, een kamer voor mezelf! Ik heb vrijdag onze kamer opgeruimd en schoongemaakt, little did I know dat vrijdag voor hen ook een schoonmaakdag is. Was ik klaar moesten zij daarna alles poetsen en opruimen. Maar alles in ieder geval weer schoon en opgeruimd. Vrijdagavond nog even met mama en Mike naar de nightmarket geweest.

Uitzwaaien en cadeautjes

Zaterdag was de laatste dag die ik met Mike en mama doorgebracht heb. We zijn naar het Ho Chi Minh mausoleum geweest, een plek waar elke Vietnamees eigenlijk minimaal één keer in zijn of haar leven geweest moet zijn. De mensen hier zijn ‘uncle Ho’ zo dankbaar. En dus zijn wij hier ook naar toe geweest. In het Mausoleum ligt het lichaam van de grote leider opgebaard. Daar omheen zijn bezienswaardigheden die met zijn leven te maken hebben. We zijn naar een pagode die slechts op één paal rust geweest, maar hebben ook zijn oude huis, zijn huis op palen en het paleis bezocht. Deze man is zó groot in Vietnam dat zelfs “de weg met mangobomen waar hij wandelde” een attractie is. Hierna zijn we wezen lunchen en hebben we de beroemde spoorlijn door de stad bezocht. ’s Middags zijn we naar het oorlogsmuseum geweest. Mike was helemaal enthousiast, van het ene naar het andere gebouw en overal herkende hij wel wat of kon hij wel wat vertellen.

Op zondag zijn mama en Mike weer richting Nederland vertrokken en ben ik samen met Nicoline (en gedeeltelijk met Nhi) op stap geweest om alle cadeautjes te regelen en foto’s af te drukken. Volgende week is gewoon al onze laatste week op stage… hoe is de tijd in hemelsnaam zo snel gegaan…? Ik vind het altijd zo bijzonder als het voelt alsof je ergens al tijden bent maar de tijd tegelijkertijd voorbij vliegt…

Tijd om dag te zeggen

Op maandag zijn we met een grote tas vol spullen naar Hòa Bình vertrokken. Naast het lesgeven, met de ouderen bezig zijn en met de kinderen spelen ben ik ook aanwezig geweest bij een gezondheidscheck. We zouden meegaan als de bewoners een gezondheidscheck hadden in het ziekenhuis maar dit is helaas niet meer gebeurd. Toen ik op dinsdag vroeg wat er allemaal gebeurde vertelde Nhi dat er vandaag een gezondheidscheck op het centrum zou zijn voor ouderen uit de buurt en vooral voor veteranen. Als ik wilde mocht ik hierbij zijn. De ouderen vonden ons erg interessant, sommigen bekeken ons van afstand, anderen begonnen meteen met ons te praten. De gezondheidscheck was erg interessant. Iedereen liep door elkaar, zat bij elkaar aan tafel en alles in één ruimte. Romy en Imke vonden het niet interessant en Nicoline was nog bezig met de zorg dus al snel zat ik daar alleen. Toen Nhi terug kwam was ze verbaasd dat ik toch zoveel contact had maar we vonden toch allebei dat het makkelijker ging als ze vertaalde. Long heeft zijn superhelden bril gekregen, deze zat bij Romy in haar happy meal. Toen ze hem weg wilde gooien zei ik dat de kinderen het misschien wel leuk zouden vinden en hij viel inderdaad goed in de smaak. Twee van de jongetjes, twee broertjes, hadden een krans voor mij gemaakt door planten te laten drogen en deze in elkaar te draaien of vlechten. En hij rook lekker! volgens Khai was ik nu een échte prinses. En ze vonden me toch allemaal zo mooi met die krans. ’s Avonds hebben Romy, Nhi en ik met Duc, Long en Diep doen durf of de waarheid gespeeld.

Op woensdag hadden we een heel volle dag! We hebben ’s ochtends eerst een afspraak gehad met de medische staff over dementie, het project van Romy en Nicoline. Wij hebben verteld hoe wij het doen, zij hebben verteld hoe zij het doen. Daarnaast ook knelpunten van beide manieren besproken. Aan het eind hebben we nog even een groepsfoto gemaakt. Hierna stonden Ana en Quynh Anh ineens voor onze neus, Ana zou de ochtend langskomen om foto’s te maken. Ik heb even met de kinderen gespeeld en toen hadden we om half 12 een afscheidslunch samen met de medewerkers. De stroom was weer uitgevallen door het slechte weer van eerder maar ze hadden een generator aangezet zodat we toch ventilatoren hadden en de lampen aankonden. We aten samen met de directeur, de vice-directeur en van elke afdeling waarmee we veel gewerkt hadden twee mensen, behalve van de medische staff, zij waren stiekem met z’n drieën gekomen. De smiley dokter zat naast mij, een heel lieve man/jongen die altijd vrolijk is, ons overal bij wil helpen en zelfs enkele woorden engels kan. Hij ging op een gegeven moment allemaal eten in mijn schaaltje doen, dit moest ik echt even proeven! Verder vroeg hij of hij ook voor mij op kon scheppen en was hij een beetje grappen aan het maken met Quynh Anh. Ineens gaan alle lampen uit en had de “ict-man” een laptop bovenop de koelkast gezet, ze hadden een filmpje van onze tijd op Hòa Bình gemaakt. Het was zo super lief en zo ongemakkelijk tegelijkertijd omdat we onszelf ineens weer karaoke hoorden zingen. Quynh Anh was helemaal enthousiast, dit hadden ze nog nooit voor een groep gedaan. Dit maakte het nog specialer. Ook heeft de directeur weer een toespraak gehouden over hoe blij ze met ons waren en hoe ze zouden willen dat we langer konden blijven. Ik heb hen namens onze groep ook toegesproken. Volgens hen zijn wij in alle opzichten anders geweest dan andere groepen. Ik vind het lief om te zien wat we allemaal terug krijgen, zowel de kinderen, ouderen en gehandicapten als een deel van de staff zijn dol op ons. ’s Middags hebben we een meeting met de directeur gehad, we hebben ons cadeau aan hem overhandigd en met elkaar nagepraat. Hij heeft ook verteld over de toekomstplannen, over twee jaar gaat het centrum twee of drie keer zo groot zijn als het nu is dacht ik. En dan ook nog volledig handicap vriendelijk. Dat is bizar!  Zo groot zijn de problemen hier dus.. we hebben ook onze bedankjes aan Mrs. Quyet en onze lieve kok gegeven. ’s Middags ging Ana terug naar Hanoi en ben ik samen met Nicoline, Nhi, Duc en Thao naar het stroompje/riviertje achter het centrum geweest. Toen we terug gingen heeft Duc zijn geheime plekken laten zien, hier liggen zijn belangrijkste en persoonlijkste spullen verborgen. Als hij het niet aangewezen had had ik het nooit gezien, zo knap gemaakt! Weer iets wat niemand daar weet behalve wij.. Ik vraag me wel een beetje af hoe dit zal gaan als wij straks weg zijn.. hij, en anderen met hem, hebben daar het gevoel met niemand te kunnen praten, dat er niet naar hun geluisterd wordt. ik vind het zo dapper dat ze besloten hebben mij te vertrouwen maar ik hoop ook zo dat er iemand voor in de plaats komt aan wie zij hun verhaal kwijt kunnen.

Ik ben ook nog kort op de ziekenboeg beland. Ik was door een beestje wat ik niet kende in mijn teen gebeten/geprikt en toen ik het beest wegtikte bloedde mijn teen. Nadat het eindelijk stopte met bloeden werd het eerst wit, en toen rood, toen dik. En de plek werd maar groter en dikker. Ik moest langskomen bij de medische post en hier hebben ze er iets opgesmeerd.

’s Avonds regende en onweerde het heel erg hard! Heerlijk weer voor een afscheidsfeestje…. We hebben voor lekkere hapjes gezorgd en hen de cadeautjes overhandigd. De kinderen hebben twee liedjes voor ons gezongen en toen moesten wij ook iets voor hen zingen, ongelofelijk vals! Maar was wel weer lachen. Hierna hebben we gespeeld en gedanst in de gemeenschappelijke ruimte. Toen het bedtijd was heb ik nog lang zitten praten met Nhi en in eerste instantie met Duc, die zogenaamd ging slapen toen de andere jongens erbij kwamen. Ik heb lang met Long, Nha en Linh gepraat. Toen zij gingen slapen kwam Duc weer terug en hebben we tot twee uur ’s nachts met elkaar gepraat.

Donderdag was de laatste dag op stage. Stiekem toch ook wel een heel emotionele dag. ’s Ochtends had ik gewoon een normale leuke ochtend. Maar toen ik begon aan mijn afscheidsrondje voor ouderen was het toch wel echt ineens. Ik heb de laatste foto’s afgegeven aan de ouderen die er gisteren niet bij waren. Toen de kinderen uit school kwamen waren ze erg blij en verrast, we waren er nog! Ze hadden verwacht dat ze ons na gisterenavond niet meer zouden zien. Toen we een uur later zouden gaan waren ze allemaal erg verdrietig. Ze wilden het eigenlijk niet laten merken maar ik heb zoveel snelle knuffels gekregen en er zaten minimaal 15 kinderen op onze kamer terwijl we probeerden in te pakken. Ik heb ook zoveel lieve briefjes en mooie tekeningen gekregen. Ik had voor de oudste kinderen en Khai brieven geschreven en deze gisterenavond op hun kamers gelegd, vandaag kreeg ik van hen ook hele brieven terug. Toen Khai me toen hij uit school kwam twee prachtige tekeningen en een ontzettend lief briefje kwam brengen rolde er een traan over mijn wang waarop Nhi die erbij was begon te huilen en we daarna samen stonden te snikken. Tranen van verdriet maar vooral van dankbaarheid en geraaktheid. Khai zag dat ik moest huilen en kwam meteen terug om me op te vrolijken en bij me te blijven, toen ik hem zei dat het tranen van geluk waren leek hij ook vrolijk en gerustgesteld. Wat ben ik dol op hem! Kon ik hem maar meenemen… Toen we uiteindelijk weg gingen dacht ik dat ik niet meer zou hoeven huilen, tot ik naar Duc keek. De meeste kinderen waren ons komen uitzwaaien en hij stond daar achteraan en keek me recht aan en op dat moment voelde het zo erg alsof ik hem in de steek liet. Hij heeft al die jaren alles alleen gedaan, tot hij ons vertrouwde en nu liet ik hem hier weer alleen achter. Natuurlijk wist ik dat dit moment ging komen, en ik wist ook wel dat ik het niet leuk zou vinden maar ik had niet verwacht dat het afscheid me zo zou raken dat ik er zo emotioneel van werd.

’s Avonds zijn we met een groep wat gaan drinken en daarna gaan dansen in het backpackers hostel, ik had hier eigenlijk helemaal geen zin in maar het leek me goed mijn gedachten op iets anders te zetten. De kinderen hadden in het begin van mijn tijd daar al geroepen dat het zo jammer was dat we er op 1 juni niet waren, de dag van het kind en een groot feest. Ik wilde sowieso al gaan als verrassing maar toen Nhi ook zo geraakt was door het afscheid zei ze oké we gaan daar hoe dan ook heen. Op vrijdag hebben we rustig aan gedaan. ’s Avonds kwam Nhi bij mij langs, ze had meerdere gemiste videogesprekken van Duc dus vroeg ze of ik zin had om mee te bellen. We zijn zo allemaal belangrijke dingen te weten gekomen voor ons verrassingsbezoek, de meeste kinderen gaan drie juni pas naar huis en Khai en Long gaan dan naar hun opa en oma in Mai Chau (waar Nhi en ik plande daarna naartoe te gaan).

Nu ik niet meer op Hòa Bình mag zijn heb ik even overwogen een ticket terug te boeken naar Nederland. Ik had helemaal geen zin om te reizen. En wat was er dan nog in Vietnam als ik niet bij al die mooie, lieve, bijzondere mensen mag zijn? Ik heb besloten toch in Vietnam te blijven en denk dat ik hier geen spijt van ga krijgen. Reizen is één van mijn grootste passies dus waarom zou ik dat nu aan me voorbij laten gaan?  Op dinsdag vlieg ik mijn volgende avontuur tegemoet, tenminste… als ik mijn visa geregeld krijg.

Net doen alsof ik Vietnamees ben

Zaterdagochtend ben ik met Nhi naar de boekwinkel geweest en daarna hebben we een Ao Dai gepast. Een Ao Dai is een traditionele Vietnamese jurk. De Ao Dai waar ik eerder al verliefd op geworden was had ik aan haar laten zien en ook dat was liefde op het eerste gezicht. Ik dacht dat ze geen jurken in mijn maat zouden hebben maar in deze winkel gingen ze kosteloos alles verstellen zodat ik de jurk ook zou passen, superlief! Ipv een broek kreeg ik een rok omdat ze geen broek hadden die lang genoeg was. Verder paste de normale jurk daarna gewoon, al kwam hij niet helemaal op de grond (voordeel, dan wordt hij ook niet vies). Ik heb uiteindelijk een simpele knalroze jurk gepast en vond deze echt heel gaaf. Toen hebben we besloten om morgen een fotoshoot met Ao Dai’s te gaan doen. ‘s Middags ben ik met Romy naar Indochina plaza gelopen om daar te pinnen en nog wat dingen te kopen die we nodig hebben voor als we gaan reizen. Aan het eind van de middag met Nhi en Romy terug naar de Ao Dai winkel omdat Romy morgen ook meegaat. Supergezellig! Op de terug weg regende het kei en kei hard dus toen ben ik zeiknat geregend. Een uur later waren de straten zelfs helemaal overstroomd.. Als dat morgen maar beter is. We werden ook nog even gebeld vanuit Hòa Bình, ditmaal zat niet alleen Duc aan de andere kant maar veel van de kinderen. Zo heb ik onder andere Khai gezien en op Nha na alle oudere jongens. De verlegen jongen, Diep, is helemaal niet verlegen meer, hij praat nu graag met Nhi en hij vind mij grappig dus dat zit ook wel goed. Long ging een stukje voor ons zingen en ik weet dat we ze los moeten laten maar het voelt zo alsof we een beetje bij hen zijn en ik volgende week gewoon weer terug kom.

Op zondagochtend hebben Romy, Nhi en ik de fotoshoot met Ao Dai’s gedaan. Ik vond het wel een beetje ongemakkelijk om voor de camera te staan maar ik vond het ook heel erg leuk! De jurk, de locaties, de lol die romy en ik hadden. Een vriendinnetje van Nhi wilde de foto’s voor ons maken dus we hadden ook geen kosten voor een fotograaf wat erg scheelde! Mijn jurk was maar 100.000 VND voor een dag, omgerekend nog geen 3,50 euro. We zijn zowel in de citadel geweest als in een straat met aan weerszijden bomen. Ik denk dat ik op meer foto’s met Vietnamezen sta dan zelf. Okee dat is wat overdreven maar wel op heel veel. Ik trek normaal al veel aandacht en nu ik hun traditionele kleding aanhad al helemaal. De ene helft van de mensen die me aansprak noemden me mooi, de andere helft vooral lang. Ze wilden graag met me op de foto wat in het begin wel grappig was maar later wat lastig omdat we maar beperkt de tijd hadden. Ik zal later, als ik de foto’s heb, wat foto’s van het eindresultaat toevoegen.

Liefs van een licht emotionele mij