5. Een baby en strand, strand, strand!

7 april 2018 - Hoi An Ancient Town, Vietnam

Hallo allemaal, 

23-06-2018:

Vandaag twee weken geleden landde mijn vliegtuig weer op Schiphol. Dit avontuur is ondertussen op zijn einde maar de verhalen op dit blog nog niet. Tijdens het reizen had ik mijn laptop niet mee genomen en tijdens de laatste stageweken was het ongelofelijk druk, maar ja beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Wanneer mensen vragen hoe het was is het moeilijk om alle hoogte- (en diepte)punten in één verhaal samen te vatten, door verhalen online te zetten kan ik toch een beeld schetsen van hoe het daar voor mij geweest is. Dus onder het genot van een kop thee en een Vietnamese playlist ga ik even terug in de tijd naar eind maart. 

Blanken en een baby

Nhi, onze tolk, is ondertussen dus helemaal ziek en kan niet meer praten. Ze gaat echter wel mee naar stage.. Dat belooft interessant te worden. Toen we op dinsdagochtend aankwamen in het centrum stonden er ineens blanken op het plein. Er kwam meteen iemand naar Nhi gesneld want niemand op het centrum spreekt Engels, Nhi had aangegeven dat ze niet kon praten dus stuurde ze mij erop af. Wat bleek, één van de meiden was geadopteerd vanuit het centrum en kwam nu voor het eerst haar moeder ontmoeten. Ik heb een beetje met hen gekletst maar haar ook gevraagd naar haar moeder en haar zenuwen. De familie gaf aan dat ze het goed vonden als ik erbij zou blijven maar toen de moeder arriveerde werd ik door Nhi weggestuurd. Ze kon ineens toch praten (en eerder ook al schreeuwen naar onze buschauffeur) en voerde het gesprek liever zelf. Nou ja jammer maar ook goed. Ik hoop dat alles goed gegaan is en ze alle antwoorden gekregen heeft waar ze naar zocht. 

Toen we die ochtend aankwamen hadden we een baby horen huilen. Vreemd want voor zover wij wisten was geen enkele bewoner zwanger. De medewerkers nemen wel vaker hun kinderen mee naar het werk dus gingen we er al snel van uit dat het een kindje van de medewerkers was. Tijdens de lunch hoorden we het echte verhaal waardoor we even volledig van slag waren. Vrijdagnacht is er een baby voor de poort gedropt. Ze weten niet van of door wie en aangezien er duidelijk niet voor het kindje gezorgd kan worden woont ze vanaf nu hier. De medewerkers die voor het baby'tje zorgen draaien nu 24-uursdiensten. Ik denk dat wij vooral zo van slag waren doordat er ineens een baby van een paar weken oud was die geen familie heeft en gewoon is achtergelaten in de hoop dat ze gevonden wordt voor het te laat is. Voor hetzelfde geldt was ze die nacht gestorven. Je hoort wel eens verhalen van kinderen die ten vondeling gelegd worden maar nu was het ineens heel dichtbij. Er was een baby voor onze "deur" achtergelaten. De eerste weken mochten we geen foto's van het baby'tje maken of het verhaal delen omdat de media en buurtbewoners er niks van mochten weten. De papieren dat het centrum voor haar mocht zorgen waren nog niet binnen en ik denk dat dat de reden is geweest dat we dit verhaal niet verder mochten vertellen. 

Die week is er ook een andere stagiaire meegeweest, Yen. Wij vonden haar vet leuk en super vlot. Ze stapte gewoon op mensen af, speelde met de kinderen, hielp ons en vertaalde ook wat de kinderen zeiden. Voor het eerst in de 5(?) weken die ik hier ben heb ik een gesprek met kinderen gehad en weet ik bijvoorbeeld wie er broers en zusjes zijn. Daarnaast hebben we gewoon 3! gesprekken met ouderen kunnen voeren op 1 dag! Nhi is een absolute schat maar het werkt gewoon niet. 

Toen we onderweg waren naar het avondeten liep er een groot varken aan een touw over het plein met allemaal mannen eromheen die het sloegen met bezems. Het varken wilde maar niet de goede kant op dus uiteindelijk hebben ze haar maar rond laten lopen met hen er allemaal achteraan. We hoorden al de hele middag een varken schreeuwen, we hadden alleen niet door dat die dus gewoon bij ons rondliep. 3x raden wat ze hier morgen eten..

Strand en lampionnen

Dit weekend gaan we met Sofie (Deens) naar Da Nang en Hoi An. Op donderdagmiddag snel onze spullen gepakt en naar het vliegveld. Met een vertraging van een uur zijn we in Da Nang aangekomen. Een kustplaats in midden Vietnam. Het strand hier is prachtig! Heel fijn zand, palmbomen en een schone, heldere, blauwe zee. Even lekker ontspannen! 

Vrijdagmiddag en avond zijn we naar Hoi An gegaan waar de full moon party/lantern festival plaatsvond. Ik ben verliefd geworden op Hoi An! Achteraf, nu ik weer thuis ben en heel veel meer plekjes gezien heb, is Hoi An nog steeds mijn favoriete stad. Zo knus, mooi, oud en gezellig. Tijdens het festival gaan alle stadslichten uit en gaan alle kaarsen en lantaarns aan. Restaurants, winkels, de rivier, nergens zijn normale lichten aan. Ik heb een lantaarn het water op gestuurd en we zijn met een bootje over de rivier gevaren tussen alle lantaarns door. Heel erg schattig. We zijn ook nog twee meiden van vorig weekend tegengekomen en met z'n allen wat gaan drinken. 


De rest van de dagen hebben we vooral op het strand doorgebracht. Zaterdag was echter niet alleen maar ontspannend. Sofie, Imke en ik gingen zwemmen in de o zo heldere zee. De watertemperatuur was iets van 25 graden en het water niet heel diep. Da Nang is dé surfstad van Vietnam en zoals te verwachten valt bij een surfplek zijn er flinke golven. Op een gegeven moment zie ik iets groot wits of doorzichtigs op de golf naast mij en tot mijn grote schrik zie ik dat het een mega kwal is die door de golven heen onze kant op komt. Van schrik kwam ik even niet op het woord jellyfish dus schreeuwde ik alleen maar dat ze moesten rennen. Ik was het verst in het water dus zij hadden de kwal nog niet gezien. Hierdoor werd ik eerst alleen heel verbaasd aangekeken, totdat zij het beest ook spotten en wij met z'n drieën als idioten probeerden het water uit te rennen. Rennen in water gaat natuurlijk helemaal niet dus daarbovenop had ik de slappe lach, wat moeten wij er stom uitgezien hebben! Later zagen we ook iemand op het strand die de kwallen ving en ze in stukken sneed, kwallen zijn blijkbaar een echte delicatesse. Wij mochten proeven maar wij hadden genoeg van kwallen gezien voor één dag. Hij vertelde ook dat we moesten zorgen dat we de kwallen niet aanraakten, nou geloof me vriend, daar hebben we ons best voor gedaan met dat stomme geren door het water. Verder zijn we allemaal heel erg verbrand. Het strikje van mijn bikini is nog op mijn rug te zien.. 

Ik heb me deze dagen ook gerealiseerd hoe ver weg ik eigenlijk ben. In Nederland is het Pasen en waren al onze families samen, in Vietnam hangt nog steeds overal de kerstversiering. Een soort lente vs. winter gevoel, en familie vs reisgenoten en lekker samen eten vs. rijst. (want dat hadden we nog niet genoeg op..)

Schoolreisje

Deze week kwamen er twee docenten van Windesheim langs. We hebben onder andere een aantal projecten bezocht. Sao Mai, een school voor kinderen met autisme waar de andere meiden werken, een soortgelijk project en Friendship Village. Friendship village is een heel interessante plek, hier wonen zowel kinderen met een beperking als veteranen die er tijdelijk verblijven. De kinderen gaan naar school, bewegen hier en maken producten die het centrum verkoopt. De opbrengsten gaan naar hen. De veteranen verblijven hier tijdelijk, een soort vakantie idee. Ze komen om te rusten en met elkaar te zijn. Werken met de veteranen zou echt heel interessant zijn voor mijn opleiding (oh boy.. nooit verwacht dat ik zó zou gaan denken). We zijn natuurlijk ook een dag naar Hòa Bình geweest en hebben in de stad geluncht omdat ze anders wel heel veel eten moesten bereiden. We hebben eindelijk de stad kunnen zien! We hebben ook de bekende dam gezien, deze is de grootste van Zuid-Oost Azië en deze ene dam voorziet 27% van Vietnam van stroom! Verder hebben we met z'n allen een biosavond gepland, intervisie gehad en naar de universiteit van Hanoi geweest. Ik had het niet verwacht maar dit was echt heel leuk! Ik was liever gaan werken maar nu hadden we een soort schoolreisje tussendoor.

'Het eiland van de mensen die nergens bij horen'

Op vrijdag hebben we als proefkonijnen een gratis fietstocht door Hanoi gemaakt. We hebben gave plekken gezien en ik heb ontdekt dat ik een echte Nederlander ben haha; wat maakte het fietsen mij blij! Het weer was helaas ook vrij hollands.. zo veel en harde regen. We zijn op veel plekken geweest waar ik nog niet geweest was en dat vond ik erg leuk. De indrukwekkendste drie plekken voor mij waren;

1 Het meer verborgen in de wijk waar mannen hun minnaressen heen brachten. Om dit tegen te gaan hadden de vrouwen iets slims bedacht. Salaris wordt hier in cash betaald dus zodra dit uitbetaald werd namen de vrouwen het geld van hun man. Dit was voor boodschappen enzo. De man mocht net genoeg geld houden om een kopje koffie te gaan drinken o.i.d. En zoals de gids het omschreef; no money, no honey. 

2 Het eiland van de mensen die nergens bij horen. De mensen op dit land horen nergens bij, zij zijn verstoten en hebben eigenlijk geen kansen. Op dit stuk land hebben zij hun eigen huizen gebouwd, hun eigen community. Ze kunnen echter elk moment van deze grond afgegooid worden waarna ze weer niks meer hebben. Geen thuis, geen mensen om hen heen, geen geld. 

3 Het graf en de begraafplaats. Onderweg naar dit eiland moesten we onder een brug doorfietsen. Hier zagen we een altaar/gedenkplek. Ik vroeg waarom er een altaar onder de brug stond en toen vertelde de gids dat hier iemand zelfmoord had gepleegd. Het lichaam was nooit geclaimd dus is de persoon begraven waar hij neerkwam, op het plekje schuin onder de brug. De community onderhoudt deze plek en zet bloemen neer om goede karma te creëren. Een stuk verder na een junglepad kwamen we langs een begraafplaats bij de oever. Dit was een begraafplaats speciaal voor mensen die hun eigen leven genomen hebben ín de rivier. Op het centrum laten ze het in de mental health section heel erg lijken alsof zelfmoord hier niet bestaat maar de grote begraafplaats bij de oever heeft toch zeker het tegendeel bewezen...

Verder heb ik dit weekend aan sightseeing in Hanoi gedaan. Erg interessant maar ik vraag me ook heel erg af wat waar is en wat niet. De oorlog lijkt overal in terug te komen, bij elke bezienswaardigheid is er wel iets over te vinden. De verhalen van Vietnamezen en Amerikanen liggen echter zo ver uit elkaar. Ik ben ook met een huisgenootje uit Myanmar naar de Gospel kerk geweest en ik had geluk, er was vandaag een Afrikaanse gospel groep. Jongens wat waren zij bizar goed! Ik was gewoon even in Kenia. De mensen dansten door de kerk heen en het was zo leuk! Alleen de preken tussendoor door de pastoor/dominee waren wat minder mijn ding. We hebben met de kerkjeugd geluncht en hier heb ik waarschijnlijk ook mijn reismaatje voor Myanmar ontmoet. Verder hebben we met een groepje uit huis ook nog een escaperoom gedaan en wat waren we slecht!

Liefs van mij

2 Reacties

  1. Marie-Cecile:
    24 juni 2018
    Wat is het weer een prachtig verhaal.
    Blij dat ik een stukje Vietnam heb mogen beleven maar door jouw verhalen wil ik zeker terug.
  2. Opa en oma Verspeek:
    24 juni 2018
    Lieve schat wst een prachtig verhaal weer. We zijn er weer helemaal bij door jou beeldende manier van schrijven. Wel vreemd om je hier thuis alweer een paar keer gezien.te hebben en dan weer door je vehaal weer in Vietnam te wanen.We hopen dat je heel snel weer de oude zal zijn en bevrijdt van die nare nasleep van je prachtige tijd in Vietnam..