7. Scooters en bijzonder bezoek

Hallo allemaal,

In onderstaand verhaal neem ik je mee in de twee weken vanaf 16 april. Een verhaal waarin ik mijn grenzen verleg, een Nederlands feest ga vieren én bijzonder bezoek krijg in Vietnam.

Zingen, dansen en drinken

Deze week ging Thao met ons mee als tolk in plaats van Nhi. We merken in alles dat zij veel vlotter is dan Nhi. We hebben deze week onder andere bijeenkomsten/afspraken gehad over het marketingplan en er is ons ook uitgelegd waarom ze sommige dingen wel willen maar deze niet mogelijk zijn. We hebben les gegeven, gespeeld, gekeken bij repetities en gekletst. Nicoline en haar familie zijn ook langsgekomen. Een van de avonden gingen Thao en ik even langs bij de secondary en high school studenten. Eerst hielp ik met huiswerk maar toen er een atlas op tafel kwam moest ik even komen. Ze wilden weten waar Nederland lag, hoe ik gevlogen was, of het duur was, hoe NL eruit ziet, waar ik allemaal al geweest ben. Deze vraag leidde al snel tot meer gesprekken. Ik wees Kenia aan en toen vroeg Thao of ik daar dingen of dieren gezien had die zij nooit in het echt gezien hadden. Ik liet hen foto's zien en toen besloten ze dat alle foto’s op mijn telefoon bekijken toch veel interessanter is dan schoolwerk. De foto's van zwarte piet spelen hadden wat uitleg nodig dus ondertussen zijn ze ook bekend met het sinterklaasfeest. Volgens hen kon je aan deze foto's echter vooral goed zien dat ik me heel goed als man zou kunnen verkleden. uhm oke, bedankt denk ik....? 

Op woensdag was het de dag van de gehandicapte en een viering dat de mental health section 38 jaar bestond. Een aantal oudere bewoners gingen optreden, mensen van de mental health section (mhs) gingen optreden en ook wat personeel van de MHS ging optreden. Zo grappig! Alle ouderen waren er, de (gehandicapte) kinderen die thuis waren en niet te erg gehandicapt zijn waren er en de bewoners van de MHS. Wij moesten natuurlijk helemaal vooraan zitten aan de “belangrijke mensen tafel”, dat blijft toch wel een beetje gek.  En ja hoor, net als de vorige keer moesten wij ook ineens een nummer ten gehore brengen. Dit keer op het podium en werden we zelfs officieel aangekondigd. Daarna werden we uitgenodigd voor een lunch samen met de medewerkers. Op tafel lag zo ongeveer elk stukje van een varken, orgaanvlees, gekruide ingewanden, een soort zwoerd, soep van bananenblad en gekookt bloed. Maar de komkommer was erg lekker haha. Deze keer proostten we niet met rode wijn maar hadden we rijstwijn shotjes, wat blijft dat toch een sterk spul! De directeur kwam aan onze tafel een speech geven over hoe blij ze met ons waren en hoe ze ons als medewerkers zagen. Ze waren blij dat wij het hier leuk vinden en eigenlijk was zijn boodschap dat we met een Vietnamees moesten trouwen zodat we hier konden blijven. En bij deze mededeling wijst hij naar één van de jongere mannelijke medewerkers en verteld ons dat hij nog vrijgezel is en we onze slag moeten slaan.  

Tijdens de middagpauze kwamen er mensen van andere organisaties langs en heb ik een tijd met hen staan praten. Daarna zijn we naar de sportdag bij de mental health section (MHS) gegaan. We kwamen aan tijdens het touwtrekken en schreeuwden en klapten met iedereen mee, ook aanmoedigen in het Vietnamees kunnen we en dit vonden ze erg leuk. De medewerkers waren erg aangeschoten van alle rijstwijn en hadden de grootste lol. Het leek hen leuk om even iets anders te doen tussendoor en dus zetten ze muziek aan. Ik werd meegetrokken door één van de medewerkers om te gaan dansen en zodra ik tussen alle bewoners van de MHS stond liet deze vriendelijke man mij alleen zonder een mogelijkheid tot ontsnappen... Dus daar stond ik als enige niet-bewoner midden tussen hen in. Terwijl de medewerkers vanaf de kant stonden te lachen heb ik met iedereen gedanst en me volledig voor schut gezet volgens mij. De mensen vonden dit echter heel leuk en kwamen ook steeds losser, en de medewerkers stonden nog steeds langs de rand te genieten. Nou ze hebben de dans van hun leven gemist haha. 

Ik vind de mental health section altijd erg leuk en interessant. Ik zou hier heel graag willen werken. Deze keer vond ik het ook wel wat gek, normaal mogen we niet eens door het eerste hek gaan zonder een medewerker naast ons omdat deze mensen zo gevaarlijk zijn. En nu er rijstwijn gevloeid had liepen niet alleen de mannen en vrouwen door elkaar maar "moest" ik ook ineens met hen dansen en mocht ik zonder medewerkers om me heen tussen alle mensen zijn. Ik ben niet bang en heb een onwijs leuke dag gehad maar toen we achteraf terug blikten was dit toch wel vreemd.

Toeter toeter een weekend op de scooter

Donderdagavond zijn we eerst naar de interculturele avond van CSDS geweest. Omdat wij de hele week op stage waren geweest hadden we zelf niks voorbereid, maar we wilden wel kijken. Toen Nederland aan de beurt was gingen wij ook naar het podium, alle Nederlanders moesten immers naar voren komen. Krijg ik ineens de microfoon in mijn handen gedrukt, "Jij bent hier het beste in" "Jij moet dit doen!"  Bedankt jongens maar een kleine waarschuwing was fijn geweest, ik wist niet eens waar we het over gingen hebben. Maar het is allemaal goed gekomen, het werd gewoon in mijn oor gefluisterd en verder heb ik maar wat gepraat. Hierna snel terug naar ons huis omdat we vanaf vanavond een weekend weg gaan. De bus die ons kwam oppikken was natuurlijk veel te laat maar uiteindelijk konden we dan toch de bus in. We zijn met de nachtbus naar Ha Giang gegaan, een plaats in het noorden van Vietnam. Ha Giang is vooral bekend door de motor/scooter route die je daar kunt volgen; de Ha Giang loop. Deze regio is de meest noordelijke in Vietnam en loopt voor een groot deel langs de Chinese grens. Deze bergregio is echter ook één van de meest arme en onontwikkelde regio’s van het land met de minste mogelijkheden voor landbouw. Er zijn veel etnische groepen in dit gebied en hun leefwijze is grotendeels nog hetzelfde als tientallen jaren geleden. Naast dat de natuur in deze regio geweldig is, is het qua cultuur dus ook een heel interessante plek.

Terug naar mij, ondanks dat ik dit allemaal hoorde zat ik dus echt niet te springen om dit reisje. Drie dagen op een scooter of motor rijden leek me dus helemaal niets. Zo mooi zou het ook wel niet zijn; bergen of rijstvelden had je op wel meer plekken… En zondag nacht/maandag ochtend heel vroeg terug komen was ook niet handig.. enz, enz. Truth is; ik was doodsbang. Toen ik drie jaar terug in Kenia was heb ik daar een heel ernstig ongeluk gezien. Een motorrijder was overreden door een grote vrachtwagen. Zonder teveel in details te treden; de man leek niet langer op een mens. Sinds die tijd ben ik bang voor scooters en motoren in het buitenland. Het chaotische verkeer in Kenia, is ook te vinden in Marokko, is ook te vinden in Vietnam en is ook te vinden in heel veel andere landen. In Nederland allemaal prima, maar in het buitenland, no way! In veel landen is dit echter ook één van de snelste en meest gebruikte vervoersmiddelen dus ergens wilde ik ook wel over deze angst heen komen. Uiteindelijk heb ik besloten om mee te gaan, nog niet van harte maar ik wilde het wel proberen. Romy heeft in Nederland eigen scooters gehad en beloofd dat ik bij haar achterop mocht. Het zou het laatste weekenduitje samen met de Irissen en Lisa zijn en dat wilde ik toch eigenlijk ook niet missen.

We kwamen donderdagnacht laat aan. Na heel wat problemen met de buschauffeur en begeleider zijn we ergens uit de bus gezet. Ze wilden ons niet afzetten waar we heen moesten en ondertussen reden zij steeds verder van onze bestemming af. Ze wilden ook niet met ons praten. Uiteindelijk wilde de begeleider toch met mij praten. Via google translate en het beetje Vietnamees dat ik (her)ken hebben we een discussie gevoerd. Ondertussen bemoeide een andere oudere man zich ermee, ga gewoon naar huis meisjes, ga naar Hanoi. Ja dag! Dat gaan we dus sowieso niet doen, we gaan niet tien tot vijftien uur voor de lol in een bus rondrijden om dan weer op ons beginpunt uit te komen. De begeleider wilde ons later wel afzetten maar alleen bij het hostel waar hun bedrijf  een deal mee had. Dit lag buiten Ha Giang. Uiteindelijk zijn we eens geworden dat ze niet naar ons hostel zouden rijden maar we wel in Ha Giang afgezet zouden worden. Ergens in the middle of nowhere uit de bus gezet maar de man had wel taxi’s voor ons geregeld. Volgens hem zouden die ons ook niet mee willen nemen naar het hostel maar toen de man weg was heb ik het aan de taxi chauffeur laten zien en hij vond het geen probleem ons daar heen te brengen. De man van de bus had ons onder andere kaartjes gegeven van “hun” hostel en daar wilden ze ons volgens hem wel heen brengen. Gelukkig hadden we een eerlijke taxi chauffeur die ons af wilde zetten waar wij maar wilden en geen rare omwegen nam.

Na een erg kort nachtje wakker geworden in het hostel waar we vannacht zijn afgezet. We hadden de man ’s nachts nogmaals uitgelegd dat we deze ochtend weer zouden gaan. We mochten gratis in het hostel slapen omdat we geen hele nacht bleven. Toen we ’s ochtends beneden kwamen waren de luiken en de hoofdingang nog dicht, op de zijdeur hing een briefje dat ze weg moesten en rond het begin van de middag terug zouden zijn. Dit was veel te laat voor ons dus hebben we de sleutel achter de balie gelegd en zijn we gegaan. Ik heb er nog een bedankbriefje bijgelegd want helemaal niks voelde raar, helemaal aangezien we daar gratis mochten slapen. Na een ontbijtje bij een ander hostel zijn we naar een motorbike en scooter rental gegaan. Mocht iemand ooit deze route gaan doen; QTmotorbikes is echt een aanrader. De service is erg goed en ook kun je bij hen oefenen totdat je je zeker genoeg voelt om de route te gaan rijden. Mocht je je niet zeker genoeg voelen dan kun je ook met hun easyriders en tourguides gaan. Of je gaat onder begeleiding van een gids, of je rijdt achterop bij een ervaren chauffeur.

Mijn ochtend was rustig begonnen maar toen we daar bij die verhuur zaten en ik een helm op kreeg vond ik het toch wel heel spannend. Romy wilde eerst zelf een aantal rondjes rijden voordat ik achterop zou stappen, dit vond ik heel fijn maar toch raakte ik in paniek. Zat ik daar voor het huisje met tranen die over mijn wang liepen terwijl de rest de scooters aan het uittesten was. Zodra ik de helm afzette was alles goed, als ik hem opzette begon ik te huilen. Kenia staat wat dat betreft nog zo op mijn netvlies gebrand. Uiteindelijk besloten de helm op te zetten en bij Romy achterop te stappen. Ik vertelde haar dat ik het heel eng vond, ze reageerde heel lief en reed eerst heel rustig. Steeds ietsjes harder en ik zat daar steeds iets zekerder. Bij QT laten ze je oefenen tot je je zeker voelt en zij zien dat je de scooter/motor kunt besturen, en daarna laten ze je nog vijf rondjes rijden. Puur om het zeker te weten. Na het tekenen van de contracten, de verzekeringen regelen en het bespreken van de route zijn we op pad gegaan. Omdat ik de enige was die niet reed werd ik meteen gebombardeerd tot navigator. Toen we wegreden leek dit me helemaal niks, in mijn hoofd moest ik er voor zorgen dat ik niet onder een vrachtwagen terecht kwam of van de scooter afviel. Dit klopte natuurlijk niet. Al snel voelde ik me veilig op de scooter en ontspande ik. Nooit gedacht dat ik er van zou genieten om achterop een motor/scooter over slechte wegen te touren.

Al snel had ik een telefoon in één hand om de weg te kunnen wijzen of zat ik omgedraaid om te proberen een foto van de rest te maken. Zij wilden allemaal graag foto’s hebben en omdat zij reden moest ik dat dan doen… Dat lukte niet altijd even goed vanaf een rijdende scooter maar ik heb mijn best gedaan. Er zijn zeker wel momenten geweest die ik eng vond, de weg die ineens weg was en er alleen maar zand, kuilen en grote stenen waren, wanneer een grote vrachtwagen ons tegemoet kwam op de berg en toen we een vrachtwagen gingen inhalen op de berg. Ik merkte dat ik onbewust elke keer als we een vrachtwagen passeerden ik mijn ogen dicht deed, mijn spieren strekte en mijn schouders ophaalde, alsof de vrachtwagen mij dan niet zou raken. En nadat ik me hier bewust van was, werd dit ook met elke vrachtwagen minder.

De eerste dag zijn we blijkbaar veel te laat weg gegaan, aangeraden werd elke dag rond 8 uur ’s ochtends te vertrekken. Wij vertrokken uiteindelijk om half 1 bij de verhuurder, wisten wij veel. Dit betekende dat we uiteindelijk een stuk in het donker over de donkere bergweggetjes hebben moeten rijden. De tankstations in de kleine dorpjes zijn geweldig! Een dorp kan hier zo’n huis of 10 zijn met de “hoofdweg” er dwars doorheen. Bij ons zou deze hoofdweg nog niet eens een landweggetje zijn. Het tankstation was een woonhuis, een houten hutje. Hier stond een soort gasfles naast de deur met een doorzichtige buis en pomphendel erboven. De rest geloofde niet dat dit brandstof zou zijn maar ik zag ook niks anders wat op brandstof leek dus ben ik het even gaan vragen. En ja hoor, dit was brandstof. Een volle tank voor €1,50. Ongeveer een euro goedkoper dan in de stad. We hebben de eerste nacht van de tour in een homestay geslapen, bij mensen thuis. Alle reizigers lagen op matrassen op de grond op zolder met een middenpad er doorheen, de familie bleek op een bamboematje voor mijn matras te slapen. Ik blijf homestays zo leuk, gezellig en bijzonder vinden. Toen we ’s ochtends weg reden moesten we over een drukke dorpsmarkt rijden. Dit was wat onhandig. Toen we door de markt heen waren en over de berg weg reden zagen we nog overal mensen spullen dragen en naar de markt komen. Op de markt droeg iedereen ook zijn/haar traditionele kleding en kwamen de verschillende etnische groepen uit verschillende bergdorpjes samen.

Tijdens deze tocht heb ik zo veel mooie dingen gezien! Ik vind Ha Giang de mooiste en meest diverse plek van Vietnam tot nu toe! Zo veel groen afgewisseld met dorpjes, rivieren en kale rotsen met zand. Soms leek het wel buitenaards doordat daar rood zand tussen de uitstekende rotsen lag. Ha Giang is het grensgebied met China dus soms kwamen we op hele stukken ineens bordjes tegen dat we in of bij de grens met China reden. De bordjes waren in het Engels, Vietnamees en Chinees, dat is echt uniek hier. Er is ook één plek waar je naar de grens kan rijden en daar een Chinese vlag staat, op dit punt kun je onder het hek door kruipen en dan sta je dus ineens in China. Wij wilden hier eigenlijk heen maar we zijn door meerdere locals gewaarschuwd dat je daar echt níet heen moest gaan als het slecht weer was of net geweest was. Het was een erg gevaarlijke weg. Aangezien het ’s nachts veel geregend had hebben we deze plek over geslagen. Jammer maar absoluut een goede keuze. Op de laatste dag zijn we door de Mã Pí Lèng pass gereden. Wat is dit een mooie plek! Groen begroeide bergen met hier en daar een kronkelend zandpad en een prachtige turquoise rivier die door de vallei stroomde. Dit gezicht was zó mooi! We waren er allemaal stil van.

In sommige dorpen kon je heel goed zien dat er buitenlandse hulp was geweest, te midden de kleine houten huisjes stond een stenen school, incl. uithangbord (in het Engels) en een ijzeren poort. Ook zag je in deze dorpen kinderen die er verzorgd uitzagen en schoolrugzakken van bijvoorbeeld Unicef om hadden. Dit maakte mij erg nieuwsgierig hoe het leven eruit zag als je écht de bergen ingaat en de dorpen bezoekt die niet zo aan de ‘weg’ liggen. Door de goed onderhouden scholen leek het soms ook alsof het daar helemaal niet zo slecht was, tot je een bocht omging en de weg ineens verdwenen was en er niet meer dan wat houten hutjes stonden. De verschillen zijn erg groot daar, in de steden staan grote stenen huizen, zijn restaurants, hotels, enz. En in een dorp soms niet meer dan wat houten huisjes en een brandstof fles.

Ondanks dat ik echt genoten heb van deze trip was ik er zondag toch ook wel weer klaar mee. We hadden alleen maar op scooters gereden, het enige wat we tussendoor bezocht hadden waren slaapplekken en restaurantjes. Niks actiefs gedaan, geen grotten bezocht, niet naar de rivier afgedaald. ’s Avonds zijn we met de bus aan de reis terug naar Hanoi begonnen.

Filmavond!!!

Na een zeer kort nachtje onze spullen gepakt en naar Hoa Binh gegaan. De gevoelstemperatuur was op maandag 35 graden en volle zon, heerlijk! Ein-de-lijk zomer!!! Toch wel een beetje warm als je aan het rennen bent maar verder zo genieten. Helaas is de zomertijd op Hòa Bình ook ingegaan, dat betekent dat de bel vanaf nu elke ochtend om 5 uur ’s ochtends al gaat. Verder betekent dit ook dat de middagpauze/rust een half uur langer is en ze ’s avonds later naar bed mogen. Dus eerder opstaan maar later naar bed… Duc vond ons of mij voordat we met elkaar gepraat hadden wel okee maar nadat hij zijn verhaal verteld heeft komt hij veel vaker langs en zoeken we elkaar nog veel meer op. Hij is op dit centrum één van mijn beste maatjes en hij, Nhi en ik zijn vaak met z’n drieën ergens te vinden, vooral 's avonds.

Mrs. Que, onze baas en begeleider vanuit Hanoi, is dinsdag even langs gekomen om te kijken hoe het met ons gaat. Het was erg gezellig en ze hielp ons ook meteen met de dingen die wij aan het doen waren, bijvoorbeeld het bewegen met de ouderen. Nhi is die middag met haar mee terug gegaan naar Hanoi. Het trekt mij nooit zo om deze avonden niks te doen dus ben ik meestal gewoon buiten tussen de mensen te vinden. Toen ze klaar waren met school heb ik eerst spelletjes met ze gespeeld en daarna trokken Mai en Vang mij mee naar hun kamer, of ze mijn haar mochten vlechten. Ja natuurlijk! Ze maken altijd zulke mooie dingen! Uiteindelijk heb  ik minimaal vijf compleet verschillende kapsels gehad terwijl ze met elkaar en mij aan het kletsen waren en ondertussen met mijn haar speelden. Al vrij snel begreep ik er niks meer van en heb ik google translate er maar bij gepakt. Dit werkt vaker niet dan wel maar ik hoopte zo toch nog antwoord op hun vragen te kunnen geven. We hebben het onder andere gehad over haar familie, over hoe zij van haar zouden houden en zij snel weer terug zou gaan naar haar familie. Ze vroeg ook naar mijn familie en was dankbaar dat ze me alles mocht vragen wat ze maar wilde. Ondertussen waren de kleine meisjes, wat jongere jongens en Duc ook binnen gekomen dus waren we ook gek aan het doen. Duc liet zijn haar voor de grap ook vlechten en we waren aan het grappen over hoe mooi hij zo wel niet was. De kleine zusjes hadden een of andere plakrijst van hun familie gekregen, een echte lekkernij hier, dus ondertussen werd dit de kamer ook rondgedeeld. Ik moest dit natuurlijk ook proeven van hen, eerlijk zullen we alles delen. Ik heb het geproefd en moet eerlijk zeggen dat ik dan toch liever een stuk fruit of een koekje heb. Toen het bedtijd was liepen Duc en ik de kamer uit, hij vroeg mij nog wat dingen via google Translate alleen vertaalde het niet goed en begreep ik hem maar niet. Uiteindelijk gaf hij op en leek hij nogal boos/teleurgesteld.

De dag erna deed hij wat raar maar toen ik met Nhi naar hem toe ging en zei dat ik de vertaling echt niet begrepen had en hoopte dat hij niet boos op mij was begon hij te lachen en zei hij dat alles weer goed was. Op woensdag was er een feestdag en was iedereen vrij, iedereen en dus ook het personeel. Helaas is het pokkenweer vandaag. ’s Nachts heeft het bizar hard geonweerd en geregend en ’s ochtends ging de regen gewoon nog verder… We hadden de deuren van de kamer open gegooid maar zagen buiten ook niemand. Romy en Imke bleven op bed liggen en ik zat in de deuropening te lezen. Langzaam kwamen er wat kindjes uit hun kamer tevoorschijn. Door het slechte weer zou Nhi pas laat bij ons zijn en met het slechte weer konden we ook niet buiten spelen. Doordat deze kinderen wel naar ons toe kwamen heb ik (tegen de regels in) een minion filmpje aangezet. Dit nieuws ging snel rond en voor ik het wist lag de trap voor onze kamer bezaaid met slippers en zaten er overal kinderen in onze kamer op de grond samen kinderfilmpjes te kijken op mijn laptop en telefoon. Door de vele stroomstoringen en onweer hield dit feestje helaas vrij snel op. Op dat moment kwam Nhi ook aan en mochten ze niet meer verder kijken, het is niet goed voor kinderen om naar schermen te kijken. In principe ben ik het hier mee eens maar als er niks is en we zelf nergens heen kunnen, kunnen ze best één keer een filmpje kijken naar mijn mening. Dus zijn we nadat Nhi de sleutel geregeld had met een grote groep naar de bibliotheek gegaan om daar te lezen en spelen.

Doordat er geen personeel was, was er ook geen eten voor ons. ’s Middags hebben we Bun Cha geluncht bij een mevrouw uit de buurt die altijd op het centrum komt om insuline te laten spuiten. Eigenlijk serveerde ze dat helemaal niet maar ze had het speciaal voor ons klaargemaakt. Zo lief! Later die middag zijn we naar de markt gegaan om boodschappen te doen voor ons avondeten en snacks te kopen voor de filmavond. De kinderen wilden zo graag een keer wat leuks doen en een film kijken leek ze geweldig. Dus hebben we een filmavond georganiseerd. We mochten na anderhalve maand overleggen ein-de-lijk naar de markt fietsen, ook al doen we in Nederland niet anders dan fietsen, in Vietnam mochten we dat niet van het personeel want stel dat er iets gebeurde. Uiteindelijk mocht het maar alleen onder toezicht, dus zouden we met twee van de oudere kinderen gaan. Twee kinderen werden iets meer kinderen, zo fietsten Nha, Duc, Long en Diep met ons mee, de vier grootste jongens en Mo, een van de oudste meiden. Het was heel gezellig zo met z’n allen naar de markt. Wat ik zowel heel lief als moeilijk vond was dat de jongens alles voor ons wilden dragen. Ik voel me dan net zo’n prinsesje ofzo. Op de terugweg was Romy veel te ver doorgefietst, Long en Diep riepen haar maar ze had niks door dus zij hebben de achtervolging ingezet. Wij zijn naar het centrum gefietst, toen we daar aankwamen liepen Duc en Nha met alle spullen richting de keuken. Duc zag dat ik iets wilde zeggen en duwt mij de lichtste tas in mijn handen, als ik dan per sé iets moest dragen dan kon dat maar dan wel de lichtste dingen.

Dat we zelf gingen koken vonden ze allemaal erg interessant en ze kwamen dan ook steeds even kijken wat we aan het maken waren en hoe we dat deden. Helemaal Long, die graag een sous-chef wil worden vond het allemaal erg interessant. De filmavond was een groot succes! Ze vonden de film erg leuk!  Mrs. Quyet, onze contactpersoon op het centrum had als één van de voorwaarden voor de filmavond gesteld dat alle kinderen daarna dan op moesten schrijven wat ze van de film vonden en als ze dat niet wilden mochten ze ook wel opschrijven wat ze van ons vonden. Dus na de film gingen de oudere kinderen schrijven en nodigden de jongere kinderen ons op één van de kamers uit. We moesten willekeurige liedjes uit een engels lesboek zingen, verhaaltjes voorlezen en gingen ze ons kietelen. Eerst zong ik de liedjes normaal en daarna gingen Romy en ik deze rappen, dat vonden ze helemaal mooi. Duc kwam er later ook bij en hij en ik waren met kleine Long aan het spelen. Zo schattig! Long ging hem een kusje geven.

Toen we weer in Hanoi waren zijn we uit eten geweest en op zoek geweest naar een oranje shirtje voor koningsdag. Op vrijdag was het koningsdag in Nederland en voor ons was het ook koningsdag in Vietnam. Sidney, een Nederlander die getrouwd is met een Vietnamese en een eigen reisbureau heeft, heeft voor meer dan 250 Nederlanders in Hanoi koningsdag georganiseerd. Met busjes werden we opgehaald om naar de locatie te gaan. Ik vond het in het begin zo gek dat iedereen Nederlands sprak, dit klopte niet voor mijn gevoel. Heel bijzonder om koningsdag te vieren in Azië met Vietnamees eten en alleen maar oranje geklede Nederlanders om je heen met hier en daar een verbaasde en enthousiaste Vietnamees. De Vietnamese medewerkers van zijn reisbureau gingen helemaal los op onze muziek.

Bijzonder bezoek

Mijn zaterdag begon niet helemaal lekker. Eerst was er geen ontbijt voor mij in huis, toen werd ik zonder reden bijna aangereden door een bus, toen kwam mijn eigen bus niet, toen hij eindelijk wel kwam zat hij stampvol en mocht ik me tussen alle Vietnamezen wurmen en toen was ik ook de file nog vergeten, want wie verwacht er nou grote files op zaterdagochtend… uiteindelijk toch op het vliegveld aangekomen, ik zag nog geen bekende gezichten in de rij staan dus ik dacht ik ren nog even naar de wc om te plassen. En als ik terug kom zie ik daar ineens twee mensen zoekend om zich heen kijken, want waar was de persoon die hen op kwam halen? Ik ben snel naar ze toe gegaan om ze een knuffel te geven. Mama en Mike waren aangekomen in Vietnam! Ik heb heel veel zin om hen Hanoi te laten zien en vooral om hen Hòa Bình te mogen laten zien. Na de lange vlucht hebben we een Grab naar hun hotel gepakt, hier mochten ze echter nog niet in dus zijn we een rondje gaan lopen door het oude centrum. Hun hotel ligt hier midden in maar wel in een rustige zijstraat. Toen we wat gingen lunchen viel Mike in slaap dus daarna hebben we even een rustpauze in het hotel ingelast. ’s Avonds hebben we gegeten bij één van de Vietnamese restaurantjes waar ik het meeste kom in het oude centrum en hebben we de nightmarket nog even bezocht. Mike is meteen aan het shoppen geslagen.

Op zondag ben ik naar hun hotel gegaan om ze op te halen en hebben we het vrouwenmuseum bezocht. Verder vooral veel rondgewandeld en ’s avonds weer uit eten geweest. ’s Avonds zijn we vooral op de walking street die in het weekend om het meer heen loopt geweest. Tijdens de nightmarket worden de wegen hier afgezet en vind je overal kunstenaars, muzikanten en heel veel traditionele spelletjes. De walkingstreet is voor de Vietnamezen een plek om heen te gaan voor ontspanning en vermaak. Zoals verwacht zijn mama en Mike net zo dol op deze walking street als ik.

Liefs van mij