6. Een Vietnamese bruiloft en Nieuwjaar vieren

Hoi, 

Ik hoop dat jullie klaar zijn voor het volgende verhaal. Ditmaal een verhaal over de week van maandag 9 april. In deze week is veel gebeurd dus om het verhaal nog een beetje leesbaar te houden heb ik besloten deze keer maar één week in plaats van twee weken te plaatsen.

Een drukke bijzondere week

Het schoolreisje afgelopen week was leuk maar wat heb ik er naar uitgekeken om weer gewoon terug te mogen naar Hòa Bình. Ik vind het hier gewoon zo leuk! Ik heb veel (traditionele) spelletjes gespeeld, les gegeven en met de mensen gepraat. Tijdens één van de spelletjes waren jong en oud  diep geconcentreerd met en tegen elkaar aan het spelen. Zo'n mooi gezicht.

Ik heb deze week onder andere ontdekt dat salamanders kunnen bijten. Duc had er 's avonds één gevangen en terwijl ik de salamander aan het bestuderen was vertelde hij dat ze de meeste insecten hier gewoon eten. Als we het weekend bleven zou hij het voor ons klaar maken.. Ik wist niet helemaal zeker of ik het wel wilde proberen of toch vooral vies vond. 

Tijdens het lesgeven aan de secondary school was kleine Long, mijn vierjarige  vriendje, binnengekomen. We waren galgje aan het spelen dus op dat moment zat ik. Hij kwam bij me zitten en ontspande helemaal toen ik over zijn hoofd en rug kriebelde. Hij begon te knikkebollen en kroop tegen mij aan totdat hij in mijn armen in slaap viel. Op een gegeven moment wordt hij wakker, staat op en loopt weg. Een halfuurtje later is de les voorbij en loop ik langs zijn kamer. De deur open, lampen aan, ligt hij daar overdwars op bed te slapen. Hij had zelfs zijn schoenen nog aan. Ik ging naar binnen en Khai (12 jaar?) kwam achter mij aan. Ik trok Long's schoenen uit en Khai tilt hem op om hem recht in bed te leggen en een kussen onder zijn hoofd te schuiven. Ondertussen slaapt Long gewoon verder. Het was zo lief hoe voorzichtig Khai kwam helpen en hoe Long daar lag te slapen. 

Op dinsdagavond riep één van de oudere vrouwen mij en moest ik bij haar op het muurtje komen zitten. Ik moest hier blijven van haar dus toen zei ik dat mama en mijn familie dan toch wel verdrietig zouden zijn, maar hier nam ze geen genoegen mee. Het gesprek over familie werd me toch wat te ingewikkeld dus toen heb ik mijn foto's en google translate er even bij gepakt. Nou dat vonden ze geweldig! Al snel stonden zowel oude vrouwen, als oude mannen, als buurtkinderen als wat kinderen van het centrum om de foto's heen. "Slaan-mevrouw", die mij geroepen had leek opa Verspeek wel te zien zitten. Hij was toch zo knap. Opa mocht ook komen, toen ik zei dat oma dan moest huilen moest ze even nadenken maar vond dat hij toch wel moest komen. Eén van de andere vrouwen, "de armbandjes vlechten" mevrouw, vond de foto met mama en Mike zo leuk dat ze deze knuffelde en vast wilde blijven houden. Noa werd heel hard uitgelachen want die was heel groot en zou vast heel hard blaffen. Alsof ze haar al jaren kende dus.... ;) Er werd toch ook nog een keer gecheckt door één van de mannen of ik een baby had. Er stond o.a. een baby op de foto-envelop dus dat moest dan mijn baby zijn. Nee meneer, ik blijf bij mijn antwoord dat ik geen kinderen heb. 

Verder hebben we onze eerste beweegactiviteit op muziek met de ouderen uitgevoerd en een afspraak met mrs. Quyet, onze contactpersoon hier, gehad. We zijn naar een masterclass geweest over geestelijke gezondheidszorg (op het centrum) en heb ik aan het einde meegedaan aan de quiz die hierbij hoorde. (ondertussen de resultaten terug en ze waren onder de indruk haha).

Verder was woensdagavond denk ik mijn favoriete avond zo ver maar ook de meest diverse. Het begon met een oude man die naar me toe kwam en naar boven bleef wijzen. Ik snapte het niet en liep met hem mee. Hij had een bosbrand gezien op de berg tegenover ons en wilde ons daarop attenderen. Nhi was helemaal in paniek maar ze durfde de brandweer ook niet te bellen. Dat zouden de medewerkers dan maar moeten doen. Uhm okee... vreemd... Maar ja zelf bellen ging ook wat moeilijk, mijn Vietnamees heeft eerst nog wat werk nodig. Uiteindelijk bleek dat het mensen waren die op de berg woonden en het bos platbranden om daar akkers aan te leggen. Nicoline had ondertussen helemaal genoeg van "slaan-mevrouw" en hield haar tegen toen ze voor de grap een mep wilde geven. Terwijl ze haar handen vast had vertelde ze boos in het Nederlands dat ze er helemaal klaar mee was en dat ze ook niet meer mee mocht naar Nederland als souvenir, niet eens voor op de kast. Nou bij dat laatste hield ik het dus niet meer, wat heb ik daar staan lachen. Het zag er ook zo komisch uit. 

We zouden de jongsten lesgeven en daarvoor ging Nhi even bij de secondary en high school students langs om hen te helpen met hun huiswerk. Ik had eerder die dag al bedacht dat ik eigenlijk wel gewoon in die klas wilde gaan zitten als ze les hadden, dus toen ze ging vroeg ik of ik er gewoon bij mocht komen zitten. Dat duurde niet lang, ik werd meteen aan het werk gezet. Ik moest helpen met Engels huiswerk. Prima maar best een uitdaging om het uit te leggen als de taal hetgeen is wat ze niet snappen. Uiteindelijk raakten we gewoon in gesprek, ze wilde weten of er overal molens staan in NL, of er overal tulpen groeien, welke taal we spreken. Grote Long vroeg of ik iets in het Nederlands kon zeggen, dus ik vroeg hem wat ik moest zeggen. Zegt hij dat ik moest zeggen dat hij heel knap is. Zo grappig! Dat ik dit deed gaf opening voor gesprekken. Ik mocht mijn vragen stellen en zij stelden hun vragen. 

Ik had op dat moment nog geen enkel idee waarom Long en zijn broertje Khai hier zijn. Hier heeft hij ook niks over gezegd maar we hebben het wel over het leven gehad en daaruit maak je op dat deze jongen genoeg meegemaakt heeft. Zijn woorden waren zo wijs maar eigenlijk is het nog maar een kind... Eén van de dingen die hij vertelde weet ik nu nog zo goed; hij vertelde over hoe het leven aan niemand alles geeft en hoe het ook van niemand alles afneemt. het leven heeft hem hier op deze plek gebracht en vanaf daar kijkt hij verder. Verder vertelde hij hoe graag hij gerespecteerd wilde worden, dat er naar hem geluisterd wordt. Hij weet ook al precies wat hij later wil gaan doen, de medewerkers steunen hem hier alleen niet in. Hij wil sous-chef worden maar dat is geen universitaire opleiding maar meer een vmbo-opleiding en daarom is het volgens hen niet goed genoeg. Maar wat zou deze jongen diep ongelukkig zijn op de uni, dat is echt niks voor hem! Ik hoop dat hij zijn eigen dromen mag gaan volgen in plaats van die van iemand anders. 

Na dit gesprek gingen de high school studenten terug naar hun eigen ruimte en werd met een harde goodnight duidelijk gemaakt dat wij daar even niet welkom waren. Ze hadden het ergens over waar ze ons of in ieder geval Nhi niet bij wilden hebben (wij verstaan er toch geen bal van). Wij zaten buiten op een muurtje toen Duc bij ons kwam zitten. In eerste instantie hadden we het over niks bijzonders maar al snel hadden we een heel serieus gesprek en vertelde hij mij en Nhi zijn verhaal. Van alle kinderen woont hij hier het langste, al 10 jaar (hij is nu 18). Zijn verhaal was heftig en raakte me erg. Ik weet dingen die niemand anders daar weet, zowel zijn vrienden als de medewerkers niet en dat voelt heel bijzonder.

Het gesprek werd onderbroken doordat er mensen aan het vechten waren. Duc en ik hadden nog niks door maar Nhi schreeuwt ineens diep in paniek "ze vechten, ze vechten!". Duc er meteen op af en wij erachteraan. Duc probeerde de mannen uit elkaar te halen en één van de twee mannen te kalmeren. Hij leek volledig doorgedraaid. Er was wat bloed maar de man die op de grond lag was bij bewustzijn en het leek redelijk goed te gaan. Ik zag uit mijn ooghoek dat de zuster al onderweg was dus heb niet te lang bij hem stil gestaan. Ondertussen schreeuwen Imke en Nhi hysterisch, "de kinderen, de kinderen!" Ja jongens dat helpt natuurlijk niet.. Duc was ondertussen nog steeds bezig met de man in bedwang houden en deze naar zijn kamer krijgen dus heb ik in mijn eentje alle kinderen weg gestuurd. Op hulp van Imke en Nhi hoefde ik niet te rekenen, die waren zo in paniek. Duc had zichzelf bezeerd in de strijd met de man en moest na afloop even langs de verpleging om het na te laten kijken. Ondertussen vertelde ik Nhi dat ik Duc graag wilde bedanken voor zijn openheid en vertrouwen, dat ik het heel erg waardeerde. Op dat moment komt Duc terug van de medische post en komt naar ons toe om ons te bedanken dat we naar hem luisterden en niet oordeelden. Hij vertelde ook hoe delen in deze cultuur niet normaal is, maar hoe het soms wel heel goed kan zijn. Wat een avond.. 

Terug in Hanoi hebben we een aantal afspraken gehad, waaronder een afspraak met een arts die ons kwam vertellen hoe het Vietnamese gezondheidsstelsel in elkaar zit. 'S avonds hadden we Sofie haar afscheidsfeestje. Zo jammer dat ze weg gaat. Eén van de Vietnamese meisjes uit huis ging na het eten mee uit, ze was nog nooit uit geweest en ze kwam helemaal los. Zo grappig! Die heeft de avond van haar leven gehad.

Gelukkig nieuwjaar!!

Zaterdag's zijn we naar een Vietnamese bruiloft geweest. Ik had al eerder aangegeven dat ik zo graag naar een Vietnamese bruiloft zou willen en dit had Phuong onthouden. Dus daar was ineens de uitnodiging. De bruiloft was bizar groot! We kwamen erachter dat dit een bruiloft van meerdere dagen was. Op deze dag was er geen ceremonie of dansfeest, vandaag gingen ze praten, foto's maken en eten. Er waren honderden mensen en toen bleek dat dit alleen voor de bruid haar familie en vrienden was. Die voor de bruidegom was de dag erna. Al vertelde de bruidegom ons dat zij de helft van de mensen niet kenden maar dit meer voor de ouders was om anderen te imponeren. Well I was impressed. 's avonds ben ik met Stan naar de bios geweest. De film was echt goed! In eerste instantie waren we de bios kwijt en na afloop van de film bleek dat dat mega grote chique winkelcentrum op slot ging door een goedkoop fietsslot door de deurknoppen te halen en op slot te doen. Dit zijn van die kleine dingen hier die me nog steeds kunnen verbazen en me erg laten lachen.

Op zondag ben ik met Martina (Tsjechië), Phuong (Vietnam), Ahlay (Myanmar), Ka (Cambodja) en een vriend van haar het Khmer nieuwjaar gaan vieren. Dit was van vrijdag tot en met zondag en dat vierde de Cambodjaanse community in Hanoi. Het was op een soort binnenplaats van de studentenwoningen. Ze hadden het helemaal versierd, er was muziek, er waren traditionele dansen en er werden traditionele spellen gespeeld. Ook werd er met poeder gegooid en liepen er mensen in de traditionele kleding. Deze mensen hebben vet goede muziek! De traditionele dansen moet ik nog even op oefenen denk ik, die waren nog best lastig maar iedereen wilde het ons leren. Daarna zijn Martina en ik met een groep vrijwilligers uit het andere huis gaan eten en naar de night market gegaan.

Liefs van mij