2. Xin Chao

Lieve mensen, 

Nu ik besloten heb mijn verhaal op te gaan schrijven in plaats van in beeld te brengen kan ik beginnen aan de grote inhaalslag. Veel van jullie hebben namelijk geen idee waar ik de afgelopen maand mee bezig ben geweest en hoe mijn leven er hier uit ziet. In dit verhaal zal ik jullie over de eerste twee weken vertellen. Wees gewaarschuwd, dit zal waarschijnlijk een lang verhaal worden omdat alles nog nieuw is.

Ladies and Gentlemen, we have arrived! 

Op 19 februari ben ik in Hanoi, Vietnam aangekomen. Wat ging de tijd daarvoor ineens snel zeg. Dat ik dat allemaal niet zo door had bleek ook wel weer toen ik op de dag van vertrek mijn koffer nog/pas in ging pakken en de dag daarvoor totaal relaxed een vertrekborrel met mijn familie had. Het afscheid op Schiphol en het afscheid van mijn familie voelde helemaal niet zwaar of moeilijk. Niet omdat ik niet van hen hou maar omdat ik over een paar maandjes gewoon weer terug ben. Ik denk dat het andersom moeilijker kan zijn. Ik vond het weg gaan uit mijn 'huisje' lastiger. Dit omdat ik weet dat de groep met wie ik het daar nu zo leuk heb er als ik terug ben misschien niet meer woont.

Mama, papa, Mike en Lara hebben mij naar Schiphol gebracht en daar hebben Lara en ik geheel in stijl een afsluitende fotoshoot gehouden met een palmplant in een pot. Dat lees je goed, midden in een hal op Schiphol hebben wij even gekke foto's gemaakt met een palmplant. Ook de "traditie" van met z'n allen wat drinken op Schiphol voor ik vertrek is in ere gehouden, net als de "traditie" dat ik net wat later dan de meesten van mijn groep (we zijn met zeven man) bij de gate aankwam. Misschien dat ik deze traditie toch los moet gaan laten ;) 

In Istanbul hadden we een tussenstop. Wat wij even gemist hadden was dat er een bovenverdieping was die veel sfeervoller was dan waar wij zaten. Wij zaten in een hal met ijzeren bankjes, tl-buizen, stinkende toiletten en drie "winkeltjes" in totaal, al is winkel eigenlijk al een té groot woord. Geen wonder dat ik Istanbul tegen vond vallen... Wat ons wel verraste was dat we het Nederlandse nummer Traag daar op het vliegveld hoorden, heel erg gek. In Hanoi kreeg de helft van de groep meteen een visa en de andere helft, inclusief ikzelf, moest eerst allerlei formulieren invullen. Een goed moment om te constateren dat het Vietnamees nog een hele uitdaging gaat worden. 

We werden op het vliegveld opgepikt door een chauffeur die ons naar ons huis voor de komende maanden zou brengen, wat een hilarische man. Eerst was hij chagrijnig omdat het te lang had geduurd, toen nam hij mijn koffer over en noemde mij een beautiful girl. De rest moest alles zelf tillen en in de auto zien te krijgen. Vervolgens stapt er een vrouw in die zijn vriendin blijkt te zijn en die we eerst even af moeten zetten. Geweldig! Niet iedereen leek dit evenveel te waarderen. Als dit het verkeer is, valt het me 100% mee. Dit is niks vergeleken met Kenia. 

De eerste ochtend zijn we zelf naar de markt geweest om appels te kopen. #girlpower ;) Al kwamen we er daarna achter dat je hier op de markt moet afdingen. Maar je kan niet alles weten natuurlijk. De tweede dag zijn we op citytour geweest. Wij zevenen en drie vrijwilligers van CSDS (de organisatie die mijn stage geregeld heeft en waar ik verblijf) zijn met de stadsbussen naar de 'Old Quarter' geweest, Het oude centrum van Hanoi. We zijn hier naar een tempel geweest die geheel in het teken stond van literatuur en kennis. Als ik het goed begrepen heb was dit de eerste universiteit van Vietnam en was deze opgedragen aan Confucius en een Vietnamese wijze. Daarbij was ook een soort kalligrafeerdersdorp(?), ook heel erg gaaf! Nadat we nog meer bussen hadden genomen kwamen we echt in het centrum van de 'Old Quarter', hier hebben we heerlijk geluncht bij een lokaal straattentje. Op lage krukjes aan plastic tafeltjes midden op straat zaten wij onze lunch weg te werken. Het gerecht heet Bun Cha en is echt mijn absolute favoriet hier. We hebben tijdens de tour ook Egg-coffee geprobeerd en met Hanoi bier geproost op het nieuwe jaar. Hun nieuwjaar, Tet, was de week voor wij aankwamen en de vieringen liepen nog altijd door. Verder hebben we o.a. nog een tempel gezien, een oorlogsmonument en een oud traditioneel Vietnamees huis. 

Een belangrijk punt in deze cultuur wat ik in eerste instantie gemist had was dat het hier een compliment is als je "fat" (dik) bent. Mensen kunnen naar je toekomen en zeggen dat je dik bent nog voor je überhaupt hun naam weet. Deze uitspraak en vergelijkbare uitspraken zijn niet als belediging bedoelt maar als compliment. De mensen hier willen er graag uitzien als wij maar zijn vaak klein en dun, naar eigen zeggen kunnen ze maar niet aankomen en wij kunnen dat wel. Ze hebben er dus bewondering voor alleen komt dat niet altijd helemaal goed over door de taalbarrière. At least I know now en hoeven we ons niet meer beledigd te voelen.. 

Ook de eerste lessen Vietnamees zijn inmiddels achter de rug en ik kan je vertellen dat het echt een onmogelijke taal is. Ik vind het zó interessant klinken maar er is gewoon geen touw aan vast te knopen. Het lijkt wel alsof elke persoon ook gewoon een compleet andere taal spreekt. Het alfabet, de woorden, de uitspraak, het lijkt in niks op talen die ik ken. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik me niet toch voor zou nemen deze taal te leren. 

Op donderdag avond zijn we nog wat gaan drinken met een groepje in het oude centrum. Op een dakterras met uitzicht over het centrum en aan de andere kant het meer. Hanoi is de hoofdstad van Vietnam maar voor zo'n grote stad valt er weinig te beleven, óf we hebben de goede plekjes gewoon nog niet ontdekt. Na 21.00 rijden de bussen niet meer dus op de terugweg hebben we een Grab (taxidienst) gepakt. We gingen met 2 taxi's maar de chauffeurs spreken geen Engels. De eerste groep was al onderweg en die van ons was er niet. Hij bleef maar bellen en berichten in het Vietnamees sturen maar hing ook net zo snel weer op zodra ik in het Engels begon. Ik heb mensen om hulp gevraagd en uiteindelijk heeft een groep jongeren voor ons de taxi gebeld. Denk je het "taxi-avontuur" achter de rug te hebben, bleek het slechts het begin. We werden aangehouden door de politie op straat. De chauffeur stapte uit en gaf hem papieren ofzo, we konden het niet heel goed zien. Vervolgens stapt hij in. Dat ging makkelijk. Of toch niet? We rijden twee meter verder waar hij parkeert en vervolgens naar de politiepost loopt, dit was overigens een tafel op de stoep met agenten erbij. Na een tijd komt hij terug, rijdt weg om vervolgens een paar meter verder wéér te parkeren. Hij zei iets in het Vietnamees en verdween. Nadat hij terugkwam zijn we in één keer naar huis gebracht. 

Onze kamer is nogal saai in het CSDS huis dus hebben we besloten deze te pimpen. De locals namen ons mee naar een grote boekwinkel maar hier hadden ze eigenlijk niks van wat wij zochten. We hebben post-its gekocht waarmee ik een groot hart op de muur gemaakt heb en we hebben een lichtsnoer gekocht om aan de andere kant van de kamer te hangen. 

Weekendtripje naar Sa Pa

Dit weekend zijn we naar Sa Pa geweest. Ongeveer 5,5 uur in de bus maar het was het zeker waard. In de bus had je geen stoelen maar ligstoelen.  Het idee van stapelbedden maar dan in de vorm van stoelen die achterover liggen en je voeten in een soort bak in de stoel voor je. Achterin kon je "knus" met z'n drieën naast elkaar liggen. Wat nogal ongemakkelijk was voor sommigen omdat zij elkaar helemaal niet kenden. Het was eindelijk zonnig! Alleen al hierdoor was de trip het helemaal waard haha. Onderweg naar Sa Pa was het landschap zo anders dan in Hanoi. Vietnam ik moet je eerlijk bekennen, ik vond je voor het eerst mooi. We hadden een geweldige homestay in een dorpje in de buurt van Sa Pa. Een prachtig uitzicht, een geweldige slaapzaal/zolder, lieve mensen die het runnen en veel andere gezellige reizigers. Het was alleen wel héél erg koud! We zaten allemaal te koukleumen en door de mist voelde alles vochtig waardoor het alleen nog maar kouder voelde.. 

Als ontbijt kregen we een pannenkoek met ananas en chocoladesaus. En dat op één pannenkoek. Maar het was boven verwachting lekker! Hierna zijn we gaan hiken in de bergen en rijstvelden, mét een lokale gids. Cho Cho, wat een gezellig mens was dat. We zijn compleet off the beaten track gegaan, ze maakte muziek op een blaadje en vertelde ons verhalen. Hikeschoenen zijn hier geen normale schoenen, of wandelschoenen of sneakers maar........ regenlaarzen! Weinig steun maar toch wel heel fijn toen ik zag dat we door allemaal stroompjes moesten. 

De hike was echt geweldig en super zwaar tegelijk. En ik zou Celine niet zijn als ik niet van de berg af gevallen was, best wel hard ook, een paar meter naar beneden gegleden ook wel. Maar "gelukkig" was ik niet de enige, iets meer dan de helft van de groep is uiteindelijk gevallen, en we leven allemaal nog. 
 

Week 2

Deze week begon heerlijk relaxed, douchen, wassen, uitslapen, spullen kopen die we nog nodig hebben, uitgezocht welke opdrachten we allemaal voor school moeten doen. En 's avonds hebben we bij de directrice, mrs. Que, thuis gegeten. Dinsdag zijn we voor het eerst naar onze werkplek gegaan, het Hòa Bình centre. Hòa Bình betekent vrede en daarom zijn we door de begeleidende staff al omgedoopt tot het peace-team. Het centrum is kleiner dan ik dacht, maar ook groter.. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik verwacht had en hoe ik deze plek goed kan beschrijven. Maar ik ga het toch proberen..

Het Hòa Bình centre is een centrum waar zowel ouderen, mensen met een handicap (jong en oud), wezen en kinderen die (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen wonen. Ze wonen in verschillende gebouwen die aan twee pleintjes liggen. De oudere kinderen "zorgen voor" de jongere kinderen en de ouderen zonder beperking zorgen voor andere ouderen en/of kinderen/mensen met een beperking. Bij de kinderen delen de meiden twee kamers en bij de jongens lijkt elke kamer een oudste te hebben. Een jongen van rond de zeventien die de boel in de gaten houdt en verantwoordelijk lijkt voor de kinderen. Er zijn speeltoestellen, twee klaslokaaltjes die voor huiswerk gebruikt worden, een soort medische post, een ruimte voor de kleinsten en mensen met een lichte handicap, een eetzaal, een commonroom en kantoren. Er is ook een afdeling voor mensen met problemen met hun geestelijke gezondheid maar dit is echt achter hekken en afgesloten voor de rest. 

Onze komst op het centrum zat vol formaliteiten waaronder speeches, bloemen en heel veel verwarring omdat het leek alsof ze heel andere verwachtingen van ons hadden dan waar wij voor opgeleid worden. Dit is echter een heel verhaal apart. 

We zijn deze week vooral bezig geweest met contacten leggen met de staff en vrienden maken met de bewoners. Ze verwachten dat we écht bevriend raken met de kinderen en van iedereen de naam, eigenschappen en belangrijke informatie weten. De meiden hebben het haar van mij en Romy gevlochten, zó vet! Ik had gewoon een hartje op mijn hoofd! 

Elke ochtend om half 6 wordt er lang op een bel geslagen, omdat het nog winter is hebben we nu nog geluk. Straks gaat de bel al om 5 uur.... Maar daar tegenover staat ook dat we al om 11 uur 's ochtends lunchen en om 5 uur 's avonds ons avondeten eten. Ik schrik me elke ochtend te pletter van die bel maar hopelijk went het snel.. Op meerdere andere momenten per dag wordt er ook op de bel geslagen. Alles verloopt hier volgens een vast ritme en de bellen geven dit ritme aan. 

We hebben ook een bezoek gebracht aan de mental health section. Ik weet nog niet zo goed of ik daar wel of niet over wil gaan schrijven op mijn blog. Ik wil niet dat het verkeerd over komt en met woorden maar zonder beeld denken jullie waarschijnlijk iets anders dan hoe het er echt was voor mij. Wat ik er wel over kan zeggen, ik vond het heel erg interessant maar ook echt wel heftig. Ik ben vooral heel erg blij dat ik daar niet hoef te wonen want die plek wordt je niet gelukkiger van. 

Weekendje Hanoi

Het weekend zijn Nicoline, Imke, Romy, Sofie en ik (heel veel namen die jullie nog niet kennen maar door mijn verhalen vast snel weten) in Hanoi gebleven. Vrijdagavond zijn we naar de bioscoop geweest, de première van Gamenight. Op zaterdag zijn we naar Bat Trang Village geweest, een pottenbakkersdorp aan de rand van Hanoi. We zijn samen met Yen, Ka en Ahlay gegaan. Voor omgerekend 1,30 euro heb ik een vaas, een armband en twee kleine schaaltjes gekocht. Mega goedkoop!! We gingen ook zelf pottenbakken, maar daar waren we zo slecht in dat die mensen het van ons overnamen. Voor de afwerking gebruikten ze onze handen, toch nog een beetje van onszelf dus. Ook het schilderen mochten we zelf doen. Gewoon alleen het idee al dat ik al een tijd aan het klooien was en de jongen die mij kwam helpen gewoon binnen een paar seconden een hele vaas tovert uit een blok klei was jaloersmakend. Verder hebben we door het dorp rond gedwaald en zijn we naar een fabriekje geweest waar ze aardewerk potten e.d. maakten. 's Avonds hebben we bij de KFC gegeten. Ja mensen het is gebeurd, ik heb ein-de-lijk een keer bij de KFC gegeten dus jullie hoeven je niet langer te verbazen dat ik daar nooit geweest ben. Vanaf donderdag of vrijdag is het al heerlijk weer en zondag hebben we lekker in de zon aan een zwembad gelegen. Deze koukleum is zelfs helemaal in het water geweest! Last but not least zijn we ook naar de nightmarket in het oude centrum geweest. Was leuk want ik vond de sfeer geweldig en straatartiesten vind ik ook echt geweldig! Maar achteraf hoorden we van locals dat we heel de nightmarket nooit bereikt hadden, we hadden alleen de wandelweg eromheen gevonden. Ze kwam echt niet meer bij van het lachen. Het verbaasde me al zo erg dat het een markt was zonder kraampjes en spullen die op straat verkocht werden. Maar dat we niet op de markt geweest waren verklaarde ineens heel veel. 

Met die zondagavond komt ook aan het verslag van de eerste twee weken een eind. Ik hoop dat het ondanks het lange verhaal toch een beetje te begrijpen is en dat jullie een eerste beeld van mijn tijd hier hebben. 

Liefs Celine